Foto via Tr-link.
Dit is het derde deel van een verslag van Lowlands 2011. Het eerste deel vind je hier, het tweede hier.
ZONDAG
Terwijl de eerste regendruppels voor doorgelekte tentdoeken, drijvende matjes en een flinke handel in regenponcho's zorgen kruip ik de tent uit. Hoe vroeg of laat het ook is, op Lowlands heb je mensen om je heen. 's Morgens vroeg is het alleen de vraag of de buren nog steeds dronken zijn, of gewoon weinig last hebben van een ochtendhumeur. Ik doe nog een poging om vandaag op laaggehakte laarsjes door te komen, maar na een tripje naar het toiletgebouw (oftewel besmeurde dixi's en een flinke laag modder) worden het toch weer de slippers. Strompelend het terrein op, luisteren naar het ochtendjournaal van de band Fink. Meneer en mevrouw Lowlands, wat heeft u Fink steengoed in het blokkenschema weten te wurmen. Op de brakke zondagochtend wegdromen bij de lome klanken van Fin Greenall's gitaar en co. Even weer in een soort slaperige roes komen, het vage vlak tussen wakker zijn en in slaap vallen. Aangezien ik het bandje al een paar jaren trouw volg fungeer ik als achtergrondkoortje, terwijl de regen een poging doet de zachte melodieën te overstemmen. De mannen van Fink zijn oprecht blij om op Lowlands te mogen spelen, wat in een enorm contrast staat met de bejaarden van the Offspring vanavond, die een showtje 'I love Holland' opvoeren. Aan het einde van de intieme set wordt dan ook goed gezorgd voor het toegestroomde publiek, uit een tas op het podium verschijnen donuts die de menigte ingegooid worden. Alleen de gratis koffie ontbreekt nog.
Een klassiekertje op het Lowlandsterrein is de Plato, waar nog echte CD's worden verkocht. De stapels tweedehands vinyl in de hoek halen het niet bij het nieuwe album van optredende Neerlanders De Staat of het debuutalbum van Beady Eye. Helaas, ik moet opbiechten dat ik alleen maar interesse kan tonen in de albumcovers, maar niet in de muziek op een album. Alles wat ik thuis luister komt rechtstreeks uit mijn laptop of iPod. Vriendlief compenseert gelukkig en met een flinke tas vol hardware lopen we richting de Alphatent. Alle verzamelde vrienden haken halverwege af, klassieke muziek is niet iets wat elke festivalganger trekt. Dat blijkt als we zijn aangekomen bij het Residentie Orkest. Ogen vallen langzaam dicht, mensen liggen lui van het zonnetje te genieten op hun 3fm festivalmatjes en er wordt flink wat afgegaapt. Ik ben altijd opgegroeid met de CD 'Klassiek op Zondag', die uiteraard elke zondagochtend op repeat stond. Als ik de verhalen mag geloven stond ik als baby met een dikke luier heen en weer te schudden op de maat van Bach's en Mozart's symfonieën. Vandaar dat ik tien minuten klarinet, pauken en violen net zo goed kan waarderen als britpop. Toch dans ik liever op de muziek van het Antwerp Gypsy-Ska Orkestra, wat het vrolijke jongere broertje van het Residentie Orkest lijkt te zijn. De stemming van een gemiddeld dorpsfeest op de Balkan zorgt er dan eindelijk voor dat alle oogleden ook zonder luciferstokjes omhoog blijven staan.
Aangezien de organisatie van Lowlands geen zin had het om net als Pukkelpop in het acht-uur-journaal op te duiken wordt na een weeralarm (code rood, code rood!) alle 'versiering' van de stellingen gehaald. Het festivalterrein wordt voor je ogen afgebroken, met de minuut wordt het kaler. Het lijkt wel alsof je neerslachtig in de kappersspiegel kijkt terwijl de haren om je heen naar beneden dwarrelen. Troost vinden we bij de Converse Compound, waar een pasfotohokje induiken en ons best doen rockster-proof op de polaroid afgedrukt te worden. De waarheid is een stukje harder, een vreemde zou niet met zekerheid kunnen zeggen of de plaatjes voor of na een serie biertjes geschoten zijn. Flarden van een heen-en-weer hupsend knotje en het zomerse 'Plage' flitsen langs.
Met de hoeveelheid zon krijgt ook mijn humeur een upgrade. En vrolijkheid komt goed van pas bij de show van the Roots, waarin energieke negers met tuba's het dak eraf jammen. De hele Amerikaanse rockgeschiedenis komt langs, de gitarist soleert alsof zijn leven eraf hangt en de hoempa-beat blijft maar gaan. Als je zo bezweet bent dat een sprong in de sloot je niet natter zou maken, ben je goed bezig. Na een halve marathon plassen ontwijken op weg naar de andere kant maken we nog net het staartje mee van wat een vieze, vuige show van the Kills moet zijn geweest. Mijn stiekeme heldin Alison Mosshart had ik liever in een andere formatie (Dead Weather) gezien, maar een gegeven paard... Daarom probeer ik nog snel te genieten van het zwiepende zwarte haar, de simpele garagerock en de donkere stem van de frontvrouw.
Na deze optredens hakt een grote geheugendump een zwart gat in mijn blokkenschema. Met je iPhone regelmatig even een Hipstamaticje maken van een leeg podium blijkt ernstig belangrijk, dus brengen we een uurtje door naast een volbeladen stopcontactenpaal. Ook rijd ik een stukje mee met de Patattoo, waar een van de Rembo&Rembo's zich flink vermaakt met het bestempelen van random dames met een halve in de inkt gedoopte aardappel. Heb je spijt van je getatoeëerde anker of 'I love my mom'? Tijd voor een bezoekje aan het naar zeep ruikende schoonheidsparadijs, drie badkuipen vol zeepsop. Ze beloven je het gevoel van een geboorte terug te krijgen. Ik sta niet te springen om me naakt in te soppen voor 55.000 mensen, maar snak wel naar een warme douche. Nog meer tijdelijke tattoos bij de 'Amazing Autographman', die rockstar Look a-like signatures uitdeelt. John Lennon blijkt de ultieme jeugdheld van mijn vriendje te zijn en een paar seconden later staat het kenmerkende ronde brilletje onder een handtekening op zijn arm.
Na het tenenkrommend slechte Beady Eye - echt, ik wil er geen woorden aan vuil maken- tijd voor de veelbesproken afsluiter van Lowlands. Dit jaar ontbreekt er namelijk een waardige slotartiest in de Alpha. De in 1965-geboren Dexter Holland en zijn band the Offspring zijn best leuk voor tijdens het hardlopen, maar geen band met wereldfaam om over vijf jaar nog steeds herinnerd te worden als afsluiter. Stoer zonder oordopjes bouw ik mijn eigen kleine moshpit op de nummers die ik wel ken, de helft ongeveer. Jeffrey staat erbij met een kop van 'het-moet-dan-maar, deze teringherrie'. Een klein stukje jeugdnostalgie (kan ik dat al zeggen met mijn achttien lentes?) is vanavond vervuld.
We doen een laatste rondje, slenteren nog één keer langs de Titty Twister waar we per se een keer heen moesten dit weekend, maar wat jammerlijk is gefaald. Voor de uitgang draai ik me om, zwaai naar de loempiatent, wuif een handkusje richting de India, buig een keer diep voor de beugelbar en pink ik een traantje uit mijn ooghoek. Lowlands, het leukste feestje ter wereld, volgend jaar zie je me weer terug. 'Viva Lowlands!' hoor ik de dag erna nog net door mijn piepende oor heen. Viva jazeker, maar nu is het tijd voor een bad.
Lowlands is terug te kijken via 3voor12 via deze link. Aanraders voor de zondag zijn uiteraard het concert van Fink, het Antwerp Gipsy-Ska Orkestra en de gezellige heren van the Roots voor het betere swingwerk. De dames zijn ook vertegenwoordigd, hoewel ik ze niet live gezien heb moeten de optredens van Skunk Anansie, Warpaint en Lykke Li ook verrekte goed zijn geweest. P.S.: Jamie Woon wordt getipt als de nieuwe James Blake. Kijkje waard!
Copyright: de foto van Alison Mosshart komt via flickr, van het account van Bart Notermans Fotografie. De tubablazer komt via concertpics.nl, van Dave van Hout Photography.
De Patattoo-foto komt ook via Flickr, van Sandra van H.
Leave your comment