De foto hierboven komt van concertpics.nl
Dit is het tweede deel van een verslag van Lowlands 2011.
Het eerste deel vind je hier.
ZATERDAG
Wat is er mooier dan de dag te beginnen met een flink potje karaoke? ’s Morgens vroeg (tegen een uurtje of 1) stond de Alpha vol met welwillende festivalgangers die liever de longen leeg schreeuwden dan nog een uurtje te blijven liggen op een luchtbed-zonder-lucht. Klassiekers als ‘Het kleine café aan de haven’, een nummer dat ik precies twee keer in mijn leven eerder had gehoord, werden afgewisseld met keiharde oldschool hiphop en –natuurlijk- ‘Killing in The Name’ van Rage Against The Machine.
Na een gezellig drankje om de tere keeltjes mee te smeren en een aantal noten van The Deaf, het punkbandje van gitarist Spike, was het tijd voor ontbijt. En ontbijten doe je met koffie! En koffie Lowlandsstyle drink je met likeur. Op naar de Douwe Egberts koffiepot en in het zonnetje genieten van een heuse ‘zoetekauw’. De middag werd ingeluid met een fantastisch concert van DeWolff, een bandje dat ik nog nooit eerder live had gezien. Het lijkt op muziek uit de LP-collectie van je vader, vol invloeden uit de jaren ’80 en een fijn melodisch orgeltje dat doet denken aan Wolfmother. Keiharde stonerrock, wat zweverig en vooral lang. Nummers hielden pas na drie solo’s op, na een minuutje of 10. Heel wat anders was het Nationaal Jeugd Jazz Orkest onder leiding van Benjamin Herman. Groovy muziek van een zoveel-koppig orkest, allen onder de 21. Perfecte muziek om een dansje op te doen op weg naar de Alphatent. Ik móést mijn vriend namelijk ontgroenen in de wereld van Ierse drankliederen. Flogging Molly bestaat uit oude kerels met banjo’s, mandolines en accordeons. De onschuld zelf, totdat elk nummer blijkt te bestaan uit een rustgevende intro en een cirkelpitwaardige outro. Op een festival met elf verschillende podia blijf je lopen. Aan het einde van de zaterdagmiddag moest ik noodgedwongen mijn geliefde zwarte enkellaarsjes verruilen voor birkenstocks, het enige schoeisel wat mijn blaren nog aan kon. Tijdens het slenteren van de Beugelbar naar de Lima, van de Converse Compound naar de ‘Heet Brood’-tostibar en weer terug naar de Alpha kom je vreemde snuiters tegen. Een stel volwassenen met bodysuits (volgetekend met schaamhaar) en potloodventersjassen bijvoorbeeld. Een vijfkoppig Italiaans straatartiestenband met de meest absurde instrumenten die live techno maken. Een man in een witte rolstoel die je programmaboekje, buik of voorhoofd signeert à la dode artiesten John Lennon of Jimi Hendrix (‘Nieuw! Amy Winehouse’). Om over de bezoekers in bananen- of konijnenpakken nog te zwijgen…
Tussen alle gelikte acts in stemmig zwart springt Seasick Steve er wel uit. Om stipt half zes komen twee bebaarde broeders het podium van de Alpha opgelopen. Voormalig zwerver Steven zingt over zijn grootste inspiratie: het leven. De doorgeleefde opa (69 jaar) verloochent zijn achtergrond niet, hij speelt puur op de instrumenten die hem al een leven lang vergezellen. De gitaren hebben geen leren band, maar een simpel touwtje. Het hoogtepunt van zijn instrumentencollectie is een exemplaar met één snaar, wat kerstversiering en een ‘can of corn’ waarmee Steve stevige bluesrock maakt. ‘With just one string, you can’t go wrong’. Aanrader, voor de liefhebber van het alternatieve levenslied! Hierboven zie je Steven tijdens een optreden bij Jools Holland, waar hij ooit mee is doorgebroken in 2006. Hij speelt hier een van zijn wat rustigere nummers, 'Walking Man', absoluut een van mijn favorieten!
Door die elf verschillende podia maakt Lowlands het je verrekte moeilijk om het hele programma te zien. Zoals in de NRC doeltreffend stond samengevat: ‘Elf podia betekent altijd dat je tien acts niet ziet’. Terwijl vriendlief en ik vrolijk aangeschoten moesten lachen om elke Amerikaanse grap tijdens Boom Chicago, mistten we obscene, smerige animatiefilms en een fantastisch optreden van de mannen van Elbow. Terwijl we genoten van zwerver en co, mistten we een groot feest in de X-ray. Soms is het toch wel balen dat de techniek nog niet zo ver is dat je jezelf in tweeën kunt splitsen. De Syrische Omar Souleyman, all the way ingevlogen uit het oorlogsgebied, overtuigde vriend en vijand met zijn Arabische electro. Je zou ‘m bijna een verblijfsvergunning aanbieden, mits hij elke avond een set speelt in je woonkamer. Onder de paraplu van de Miketent eindigde ik die nacht op een boomstam. Kijkend naar de magie van Lowlands, dat zich aan de andere kant van het meer in volle glorie afspeelde. De knipperende neonlichten van bioscoop Echo, de geur van verschraald bier en houten planken, de afvalberg die op de looppaden ontstond; in de warme armen van mijn vriendje zag het terrein er plotseling heel romantisch uit.
Lowlands is terug te kijken via 3voor12 via deze link. Absoluut even bekijken: Agnes Obél, DeWolff, Seasick Steve, ‘de zoon van’ Stephen Marley, Cage the Elephant voor wat opschuddig en ten slotte Omar Souleyman om te zien hoe deze man de theedoek rockt.
Leave your comment