TODAYS favourite story

Tijdens mijn dagelijkse blogrondje kwam ik langs ondergeschoven kindje 5inchandup. Aangezien ik een beetje achterliep met het lezen van haar updates heb ik een uur lang lopen scrollen en klikken langs alle fantastische outfits die Sandra post. Ik kon jullie deze foto's niet onthouden! De combinatie van de meters diepe modderplassen en de torenhoge hakken die er langzaam in verdwijnen... Ze omschrijft het zelf nog het allermooist: "Ik moet toegeven dat ik niet de eerste in de rij ben als het om festivals gaat. Ik had de kans de nieuwe collectie van boohoo te bekijken, als ik tenminste niet aan het balanceren was in de modder, op mijn allerhardst aan het proberen om niet uit te glijden.. (falende keuze van schoenen, maar ach, ik heb een reputatie hoog te houden!)" De hoogste hak die ik zelf ooit op een festival aan heb getrokken was er eentje van precies een centimeter. Na een dag rondparaderen kon ik alleen nog maar verlangen naar een goed stel allstars. Vandaar dat deze post me ontzettend doet lachen, maar ook doet bewonderen. Ik zie mezelf al in de modder rollen, met mijn hakken in de lucht...

While scrolling through Sandra's 5inchandup blog, I couldn't stop laughing at her Lovebox-festival post. In her quote:"I have to admit I'm not the first one in the queue when it comes to festivals (...) I also had a chance to browse through the upcoming collection when I was not balancing in the mud, struggling to see the acts... (fail-choice of shoes but hey I have to live up to my reputation right?)" Fantastic. That's a real fashionlover, even though the mud was rising to her knees she went for the highest boots in town. And okay, it isn't literally today's story, but it was too fun to leave it unposted.

FESTIVAL | Lowlands in vogelvlucht [3]

Foto via Tr-link.

Dit is het derde deel van een verslag van Lowlands 2011. Het eerste deel vind je hier, het tweede hier.

ZONDAG
Terwijl de eerste regendruppels voor doorgelekte tentdoeken, drijvende matjes en een flinke handel in regenponcho's zorgen kruip ik de tent uit. Hoe vroeg of laat het ook is, op Lowlands heb je mensen om je heen. 's Morgens vroeg is het alleen de vraag of de buren nog steeds dronken zijn, of gewoon weinig last hebben van een ochtendhumeur. Ik doe nog een poging om vandaag op laaggehakte laarsjes door te komen, maar na een tripje naar het toiletgebouw (oftewel besmeurde dixi's en een flinke laag modder) worden het toch weer de slippers. Strompelend het terrein op, luisteren naar het ochtendjournaal van de band Fink. Meneer en mevrouw Lowlands, wat heeft u Fink steengoed in het blokkenschema weten te wurmen. Op de brakke zondagochtend wegdromen bij de lome klanken van Fin Greenall's gitaar en co. Even weer in een soort slaperige roes komen, het vage vlak tussen wakker zijn en in slaap vallen. Aangezien ik het bandje al een paar jaren trouw volg fungeer ik als achtergrondkoortje, terwijl de regen een poging doet de zachte melodieën te overstemmen. De mannen van Fink zijn oprecht blij om op Lowlands te mogen spelen, wat in een enorm contrast staat met de bejaarden van the Offspring vanavond, die een showtje 'I love Holland' opvoeren. Aan het einde van de intieme set wordt dan ook goed gezorgd voor het toegestroomde publiek, uit een tas op het podium verschijnen donuts die de menigte ingegooid worden. Alleen de gratis koffie ontbreekt nog.

Een klassiekertje op het Lowlandsterrein is de Plato, waar nog echte CD's worden verkocht. De stapels tweedehands vinyl in de hoek halen het niet bij het nieuwe album van optredende Neerlanders De Staat of het debuutalbum van Beady Eye. Helaas, ik moet opbiechten dat ik alleen maar interesse kan tonen in de albumcovers, maar niet in de muziek op een album. Alles wat ik thuis luister komt rechtstreeks uit mijn laptop of iPod. Vriendlief compenseert gelukkig en met een flinke tas vol hardware lopen we richting de Alphatent. Alle verzamelde vrienden haken halverwege af, klassieke muziek is niet iets wat elke festivalganger trekt. Dat blijkt als we zijn aangekomen bij het Residentie Orkest. Ogen vallen langzaam dicht, mensen liggen lui van het zonnetje te genieten op hun 3fm festivalmatjes en er wordt flink wat afgegaapt. Ik ben altijd opgegroeid met de CD 'Klassiek op Zondag', die uiteraard elke zondagochtend op repeat stond. Als ik de verhalen mag geloven stond ik als baby met een dikke luier heen en weer te schudden op de maat van Bach's en Mozart's symfonieën. Vandaar dat ik tien minuten klarinet, pauken en violen net zo goed kan waarderen als britpop. Toch dans ik liever op de muziek van het Antwerp Gypsy-Ska Orkestra, wat het vrolijke jongere broertje van het Residentie Orkest lijkt te zijn. De stemming van een gemiddeld dorpsfeest op de Balkan zorgt er dan eindelijk voor dat alle oogleden ook zonder luciferstokjes omhoog blijven staan.

Aangezien de organisatie van Lowlands geen zin had het om net als Pukkelpop in het acht-uur-journaal op te duiken wordt na een weeralarm (code rood, code rood!) alle 'versiering' van de stellingen gehaald. Het festivalterrein wordt voor je ogen afgebroken, met de minuut wordt het kaler. Het lijkt wel alsof je neerslachtig in de kappersspiegel kijkt terwijl de haren om je heen naar beneden dwarrelen. Troost vinden we bij de Converse Compound, waar een pasfotohokje induiken en ons best doen rockster-proof op de polaroid afgedrukt te worden. De waarheid is een stukje harder, een vreemde zou niet met zekerheid kunnen zeggen of de plaatjes voor of na een serie biertjes geschoten zijn. Flarden van een heen-en-weer hupsend knotje en het zomerse 'Plage' flitsen langs.

Met de hoeveelheid zon krijgt ook mijn humeur een upgrade. En vrolijkheid komt goed van pas bij de show van the Roots, waarin energieke negers met tuba's het dak eraf jammen. De hele Amerikaanse rockgeschiedenis komt langs, de gitarist soleert alsof zijn leven eraf hangt en de hoempa-beat blijft maar gaan. Als je zo bezweet bent dat een sprong in de sloot je niet natter zou maken, ben je goed bezig. Na een halve marathon plassen ontwijken op weg naar de andere kant maken we nog net het staartje mee van wat een vieze, vuige show van the Kills moet zijn geweest. Mijn stiekeme heldin Alison Mosshart had ik liever in een andere formatie (Dead Weather) gezien, maar een gegeven paard... Daarom probeer ik nog snel te genieten van het zwiepende zwarte haar, de simpele garagerock en de donkere stem van de frontvrouw.

Na deze optredens hakt een grote geheugendump een zwart gat in mijn blokkenschema. Met je iPhone regelmatig even een Hipstamaticje maken van een leeg podium blijkt ernstig belangrijk, dus brengen we een uurtje door naast een volbeladen stopcontactenpaal. Ook rijd ik een stukje mee met de Patattoo, waar een van de Rembo&Rembo's zich flink vermaakt met het bestempelen van random dames met een halve in de inkt gedoopte aardappel. Heb je spijt van je getatoeëerde anker of 'I love my mom'? Tijd voor een bezoekje aan het naar zeep ruikende schoonheidsparadijs, drie badkuipen vol zeepsop. Ze beloven je het gevoel van een geboorte terug te krijgen. Ik sta niet te springen om me naakt in te soppen voor 55.000 mensen, maar snak wel naar een warme douche. Nog meer tijdelijke tattoos bij de 'Amazing Autographman', die rockstar Look a-like signatures uitdeelt. John Lennon blijkt de ultieme jeugdheld van mijn vriendje te zijn en een paar seconden later staat het kenmerkende ronde brilletje onder een handtekening op zijn arm.

Na het tenenkrommend slechte Beady Eye - echt, ik wil er geen woorden aan vuil maken- tijd voor de veelbesproken afsluiter van Lowlands. Dit jaar ontbreekt er namelijk een waardige slotartiest in de Alpha. De in 1965-geboren Dexter Holland en zijn band the Offspring zijn best leuk voor tijdens het hardlopen, maar geen band met wereldfaam om over vijf jaar nog steeds herinnerd te worden als afsluiter. Stoer zonder oordopjes bouw ik mijn eigen kleine moshpit op de nummers die ik wel ken, de helft ongeveer. Jeffrey staat erbij met een kop van 'het-moet-dan-maar, deze teringherrie'. Een klein stukje jeugdnostalgie (kan ik dat al zeggen met mijn achttien lentes?) is vanavond vervuld.

We doen een laatste rondje, slenteren nog één keer langs de Titty Twister waar we per se een keer heen moesten dit weekend, maar wat jammerlijk is gefaald. Voor de uitgang draai ik me om, zwaai naar de loempiatent, wuif een handkusje richting de India, buig een keer diep voor de beugelbar en pink ik een traantje uit mijn ooghoek. Lowlands, het leukste feestje ter wereld, volgend jaar zie je me weer terug. 'Viva Lowlands!' hoor ik de dag erna nog net door mijn piepende oor heen. Viva jazeker, maar nu is het tijd voor een bad.

Lowlands is terug te kijken via 3voor12 via deze link. Aanraders voor de zondag zijn uiteraard het concert van Fink, het Antwerp Gipsy-Ska Orkestra en de gezellige heren van the Roots voor het betere swingwerk. De dames zijn ook vertegenwoordigd, hoewel ik ze niet live gezien heb moeten de optredens van Skunk Anansie, Warpaint en Lykke Li ook verrekte goed zijn geweest. P.S.: Jamie Woon wordt getipt als de nieuwe James Blake. Kijkje waard!

Copyright: de foto van Alison Mosshart komt via flickr, van het account van Bart Notermans Fotografie. De tubablazer komt via concertpics.nl, van Dave van Hout Photography.
De Patattoo-foto komt ook via Flickr, van Sandra van H.

FESTIVAL | Lowlands in vogelvlucht [2]

De foto hierboven komt van concertpics.nl
Dit is het tweede deel van een verslag van Lowlands 2011.
Het eerste deel vind je hier.

ZATERDAG
Wat is er mooier dan de dag te beginnen met een flink potje karaoke? ’s Morgens vroeg (tegen een uurtje of 1) stond de Alpha vol met welwillende festivalgangers die liever de longen leeg schreeuwden dan nog een uurtje te blijven liggen op een luchtbed-zonder-lucht. Klassiekers als ‘Het kleine café aan de haven’, een nummer dat ik precies twee keer in mijn leven eerder had gehoord, werden afgewisseld met keiharde oldschool hiphop en –natuurlijk- ‘Killing in The Name’ van Rage Against The Machine.

Na een gezellig drankje om de tere keeltjes mee te smeren en een aantal noten van The Deaf, het punkbandje van gitarist Spike, was het tijd voor ontbijt. En ontbijten doe je met koffie! En koffie Lowlandsstyle drink je met likeur. Op naar de Douwe Egberts koffiepot en in het zonnetje genieten van een heuse ‘zoetekauw’. De middag werd ingeluid met een fantastisch concert van DeWolff, een bandje dat ik nog nooit eerder live had gezien. Het lijkt op muziek uit de LP-collectie van je vader, vol invloeden uit de jaren ’80 en een fijn melodisch orgeltje dat doet denken aan Wolfmother. Keiharde stonerrock, wat zweverig en vooral lang. Nummers hielden pas na drie solo’s op, na een minuutje of 10. Heel wat anders was het Nationaal Jeugd Jazz Orkest onder leiding van Benjamin Herman. Groovy muziek van een zoveel-koppig orkest, allen onder de 21. Perfecte muziek om een dansje op te doen op weg naar de Alphatent. Ik móést mijn vriend namelijk ontgroenen in de wereld van Ierse drankliederen. Flogging Molly bestaat uit oude kerels met banjo’s, mandolines en accordeons. De onschuld zelf, totdat elk nummer blijkt te bestaan uit een rustgevende intro en een cirkelpitwaardige outro.

Op een festival met elf verschillende podia blijf je lopen. Aan het einde van de zaterdagmiddag moest ik noodgedwongen mijn geliefde zwarte enkellaarsjes verruilen voor birkenstocks, het enige schoeisel wat mijn blaren nog aan kon. Tijdens het slenteren van de Beugelbar naar de Lima, van de Converse Compound naar de ‘Heet Brood’-tostibar en weer terug naar de Alpha kom je vreemde snuiters tegen. Een stel volwassenen met bodysuits (volgetekend met schaamhaar) en potloodventersjassen bijvoorbeeld. Een vijfkoppig Italiaans straatartiestenband met de meest absurde instrumenten die live techno maken. Een man in een witte rolstoel die je programmaboekje, buik of voorhoofd signeert à la dode artiesten John Lennon of Jimi Hendrix (‘Nieuw! Amy Winehouse’). Om over de bezoekers in bananen- of konijnenpakken nog te zwijgen…



Tussen alle gelikte acts in stemmig zwart springt Seasick Steve er wel uit. Om stipt half zes komen twee bebaarde broeders het podium van de Alpha opgelopen. Voormalig zwerver Steven zingt over zijn grootste inspiratie: het leven. De doorgeleefde opa (69 jaar) verloochent zijn achtergrond niet, hij speelt puur op de instrumenten die hem al een leven lang vergezellen. De gitaren hebben geen leren band, maar een simpel touwtje. Het hoogtepunt van zijn instrumentencollectie is een exemplaar met één snaar, wat kerstversiering en een ‘can of corn’ waarmee Steve stevige bluesrock maakt. ‘With just one string, you can’t go wrong’. Aanrader, voor de liefhebber van het alternatieve levenslied! Hierboven zie je Steven tijdens een optreden bij Jools Holland, waar hij ooit mee is doorgebroken in 2006. Hij speelt hier een van zijn wat rustigere nummers, 'Walking Man', absoluut een van mijn favorieten!

Door die elf verschillende podia maakt Lowlands het je verrekte moeilijk om het hele programma te zien. Zoals in de NRC doeltreffend stond samengevat: ‘Elf podia betekent altijd dat je tien acts niet ziet’. Terwijl vriendlief en ik vrolijk aangeschoten moesten lachen om elke Amerikaanse grap tijdens Boom Chicago, mistten we obscene, smerige animatiefilms en een fantastisch optreden van de mannen van Elbow. Terwijl we genoten van zwerver en co, mistten we een groot feest in de X-ray. Soms is het toch wel balen dat de techniek nog niet zo ver is dat je jezelf in tweeën kunt splitsen. De Syrische Omar Souleyman, all the way ingevlogen uit het oorlogsgebied, overtuigde vriend en vijand met zijn Arabische electro. Je zou ‘m bijna een verblijfsvergunning aanbieden, mits hij elke avond een set speelt in je woonkamer. Onder de paraplu van de Miketent eindigde ik die nacht op een boomstam. Kijkend naar de magie van Lowlands, dat zich aan de andere kant van het meer in volle glorie afspeelde. De knipperende neonlichten van bioscoop Echo, de geur van verschraald bier en houten planken, de afvalberg die op de looppaden ontstond; in de warme armen van mijn vriendje zag het terrein er plotseling heel romantisch uit.

Lowlands is terug te kijken via 3voor12 via deze link. Absoluut even bekijken: Agnes Obél, DeWolff, Seasick Steve, ‘de zoon van’ Stephen Marley, Cage the Elephant voor wat opschuddig en ten slotte Omar Souleyman om te zien hoe deze man de theedoek rockt.

FESTIVAL | Lowlands in vogelperspectief [1]

Foto via concertpics.nl
Dit is het eerste deel van een verslag van Lowlands 2011.

DONDERDAG
Bij binnenkomst ontwikkelde ik meteen een aversie tegen mijn vintage Levi’s shorts, die netjes opgevouwen in mijn koffer brandden. Het gehele campingterrein was overspoeld met meisjes op vans of allstars, met daarboven trots zo’n zelfde korte broek. Geloof me, ik weet echt wel hoe populair de shorts in een jaar tijd zijn geworden, maar toch voelde het een beetje naar. ‘Vroeger’ moest je op zoek om er eentje onder een stapel ribfluwelen broeken in een verstofte vintagewinkel te vinden. Nu had de Episode zelfs een eigen dependance op het festivalterrein, met drie rekken broekjes. Ach, ik heb het hele weekend weg lopen zweten in mijn nepleren H&M’tjes!

VRIJDAG
Lowlands begon met misschien wel het beste concert van het weekend. Niet de popbroekies van The Wobats, nee, Fitz and the Tantrums in de Grolschtent mocht mijn festivalweekend feestelijk openen. En wat deden ze dat goed zeg. De Amerikaanse ghetto-negerin in een keurig gestippeld jurkje zong alsof ze bij de hemelpoort haar laatste credits moest verdienen. Vol passie en enthousiasme compenseerde ze de stijve, geblondeerde relnicht Fitzpatrick. Denk er een drummer bij die je geschiedenisleraar had kunnen zijn en een fijn klein dikkertje op een saxofoon en het beeld is compleet. Op 3voor12 is het hele concert te zien, helaas zijn de nummers niet los van elkaar te embedden. Vandaar een fantastisch nummer via youtube, Dear Mr. President!



Aansluitend een lekker wijntje in het zonnetje bij de Alpha gedronken. Vorig jaar gingen ‘lekker’ en ‘wijn’ absoluut niet samen, het zure gif gebruikte ik om de plantjes water mee te geven. Gelukkig doen ze ook aan feedback op Lowlands, en stond er dit jaar een heuse winebar in classy zwart en wit. Graffiti6 zag ik vanaf het gras, en het klonk heerlijk zomers. Next, een bezoekje aan de Tïtty Twïster, ook een nieuwkomer. Met slogans als ‘We’ll may not go down in history, but we’ll go down on your little sister’ de vuigste tent van het terrein. Overdag bleek het voornamelijk literaire hoogstandjes te bevatten. Tien minuten lang heb ik geluisterd naar een voorleesmama die naar een pornografisch hoogtepunt toewerkte. Toch nog een beetje viezigheid in de keurige boekenwereld. Helaas is het me nooit gelukt om de Hells Angels-kroeg ’s avonds in te komen, de ingang werd geblokkeerd door hordes mannen die de Tïtties van de paaldanseressen nader kwamen bekijken…


De middag werd gevuld met flarden van Friendly Fires en Rise Against, een fragiele jeugdliefde. Altijd leuk die na jaren weer terug te zien. In je gedachten was het zo’n schattig jochie, maar de (puber)tijd heeft ‘m een vlassig snorretje en tepelpiercing cadeau gedaan. Eén nummer fanatiek meegeschreeuwd, totdat vriendlief verlost wilde worden van ‘die teringherrie’.

Lowlands bleek een culinair festival te zijn geworden. Verborgen in een hoekje, haast onopgemerkt, verkochten een schattige kok en zijn vrouw 'wereldsoepen'. Gazpacho, Harira, oftewel tomatensoep met lamsgehaktballetjes en koriander, kippensoep met heuse soepkip... Als je zelf aan de slag wil, klik dan hier voor de recepten!

De avond werd afgesloten met ene Paul Kalkbrenner. Voor kenners is het een held, het housepubliek stond al uren van tevoren te wachten op deze vrolijke Oosterbuurman. Verwachtingsvol stond ik in mijn nieuwe zilveren trui (veel te warm) te hakken. Helaas, Paul blijkt muziek te maken met een 'opbouw', oftewel drie minuten dezelfde beat en dan een instrument erbij. Ach, zo kon ik weer even meezingen met Arctic Monkeys' 'what a scummy man'. Na een socializerondje bij de buren ('Purmerend!') en wat gestruikel over scheerlijnen ben ik in slaap gevallen met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Hoe kan het ook anders, op een tweepersoons luchtbed met dekbedden en de eeuwige bas van de 24-uurstent die je de mooiste dromen geeft.

Lowlands is terug te kijken via 3voor12 via deze link. Aanraders voor de vrijdag zijn Fleet Foxes, Noah and the Whale, Fitz and the Tantrums en Beardyman. Kijk Fucked Up voor wat actie.